Doorheen mijn hele schoolcarrière werd ik slim genoemd. Ik herinner me een les samen met een andere (grote) klas humane wetenschappen, waar wij met ons acht Latinisten de vreemde eend in de bijt waren. Op het einde van het jaar moesten we voor iedereen een compliment op een briefje schrijven. Op mijn briefjes stond een voor een ‘slim’ en daar moest ik het dan mee doen.
Ik vind het moeilijk om mezelf intelligent te noemen. Omdat ik heb ervaren hoe erg dat jaloezie opwekt, zeker als je zonder herexamens je hogere studies doorkomt. Ik weet dat ik best trots mag zijn op de inhoud die ik heb, zonder te beweren dat ik uitzonderlijk ben, want dat ben ik helemaal niet. Intelligentie kan je meten in een IQ. Ik heb nog nooit zo’n test gedaan en ik heb ook geen interesse om dat ooit te doen. Ik vind dat slim zijn niet per se iets zegt over jou als mens. Ik ken heel slimme mensen die ik niet kan uitstaan, omdat ze boertig zijn of uit de hoogte doen. Intelligentie is alleen mooi als je er iets moois of goeds mee doet. Jep, dit kan zo een Pinteresttegeltje worden :D.
De laatste jaren ben ik, zonder het zelf echt te beseffen mijn emotionele intelligentie (EQ) veel meer gaan ontwikkelen. Ik merk dat ik steeds minder moeite heb met vanuit anderen te denken of me te verplaatsen in iemands situatie en zo begrip op te brengen voor gevoeligheden of bepaald gedrag. Een empathische vermogen wordt dit ook wel eens genoemd.
Anderen noemen het hooggevoelig zijn, maar dat is niet helemaal hetzelfde. Iemand die hooggevoelig is, is niet per definitie empathisch. Een empathisch persoon gaat zich verplaatsen in de gevoelens van iemands anders en zo het proberen begrijpen. Een hooggevoelig persoon gaat eerder die gevoelens mee overnemen en zelf ervaren, maar begrijpt daarom niet per se de ander beter.
Ik ga hier niet beweren dat ik super empathisch ben, ik merk wel dat het me veel minder moeite kost om dat te zijn dan de mensen om me heen. Ik heb heel snel gevoeligheden door in een groep. Of het nu de collega’s zijn, of zelfs een groepje klanten waar ik een opleiding aan geef. Ik voel meteen onderliggende emoties aan en kan zo beter inspelen op de echte struikelblokken of twijfels die anders onder het oppervlak zouden blijven.
Ik denk dat die emotionele intelligentie, nog meer dan de gewone intelligentie, van mij een beter mens maakt/zal maken. Ik denk dat het ook iets is dat me beter maakt in mijn job en als collega.
Het is niet altijd een godsgeschenk. Soms ben ik zo overmand door de emoties van de mensen rondom me, dat ik er zelf helemaal van onder de voet ben. Dan weegt het zo op mij dat ik even mijn eigen gevoelens er door laat leiden. Het is dus zoeken naar de balans, en daar ben ik nog volop mee bezig.
Maar het is wel iets waarvan ik absoluut de waarde zie, en waarin ik me verder wil ontwikkelen, al zal dat eerder onbewust zijn. Door met veel verschillende mensen en hun angsten en twijfels in contact te komen. Door me open te stellen voor de wereld rondom me. Door minder vooroordelen te hebben en moeite te doen om mensen te leren kennen (eentje waar ik best nog hard mee struggle). Een open mind en een open heart, weet je wel.
Ik denk dat de trend in het bedrijfsleven sowieso al is ingezet waar managers (zo’n lelijk woord) en zaakvoerders de waarde beginnen inzien van werknemers die emotioneel intelligent zijn (misschien niet geheel toevallig zijn dit vaker vrouwen). Daar ben ik blij om.
Ik weet verder niet echt welke clue ik met dit bericht wil maken. Het was gewoon weer zo’n gedachte die in me opkwam. Misschien is het wel normaal dat bij het ouder worden de emotionele kant meer ontwikkeld wordt. Meer levenservaring betekent natuurlijk ook dat je al met meer mensen in contact bent gekomen.
Hecht jij belang aan emotionele intelligentie?