Het is een beetje een tegendraadse post, want de ondertitel van mijn blog is passie als toverwoord. Maar daarin gaat het vooral over dingen met passie doen. Ook alledaagse dingen. Het gaat niet zozeer om je passie volgen. Want dat is iets dat ik zelf namelijk nog niet heb uitgevogeld hoe ik dat dan moet doen.
Wat is mijn passie? Heb ik een passie? Of heb ik er meerdere? Het is nogal belangrijk om dit te weten voor je het kunt volgen. Ik las over het laatst in een online tijdschrift (sorry ik weet echt niet meer waar) iets over hoe iedereen naarstig zijn dromen probeert na te jagen en hoe dat voor een vreemd gevoel kan zorgen als je zelf nog niet helemaal weet wat je passie is. Dan loop je maar wat verdwaald rond in een stad die je niet kent.
Wel sorry maar hoe herkenbaar is dat? Ik doe een aantal dingen heel graag. En dat zijn dingen die ik doe uit mezelf en voor mezelf. Zonder dat iemand zegt dat ik het moet doen. Schrijven bijvoorbeeld. Ik doe het moeiteloos, graag en spendeer er vrije tijd aan. Ik doe dit eigenlijk nog maar 3 jaar, want voor deze blog had ik niet het flauwste benul dat dit iets voor mij was. Ik heb het soms nodig om te functioneren, dat schrijven. Het gaat me dan niet om publiceren of reclame te maken rond de blog. Nee, puur schrijven op zich. Woord per woord. Om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Dat zijn ook mijn beste stukken vind ik zelf. Schrijf ik zoals afgelopen weekend eens niet (want op vakantie), dan zit mijn hoofd de week erna dubbel zo vol. Dat moet eruit.
Maar is schrijven nu mijn passie? Ik denk dat niet. Mensen zeggen dat je van je droom, hobby of passie je beroep moet proberen maken. Wel, ik schrijf soms tijdens mijn werkuren voor klanten en ik kan je nu al één ding zeggen: dat is niet hetzelfde. Ik denk dat schrijven voor mezelf een passie kan zijn, maar het zou nooit mijn beroep kunnen zijn (het is momenteel een groot deel van mijn job, maar ik bedoel hier enkel puur schrijven). In de eerste plaats omdat niemand mij zou betalen om over mijn gedachten te schrijven (als je hier niet mee akkoord bent – en je hebt geld op je bankrekening – gelieve me dan nu te contacteren!), maar vooral omdat het dan van moetes is (want SEO en wensen van klanten, je lezer vooropstellen enzoverder).
Moeten is niet tof weet je wel? Moeten maakt iets dat je graag doet tot een plicht. En je plichten ga je amper je passie noemen, toch?
Wat is dan mijn passie? Ik vind dansen leuk. Maar zou het niet professioneel kunnen doen. Geschiedenis is zeker een zwaar interesseveld, vooral bepaalde periodes. Ik vind marketing en reclame de max, maar zou het geen droomjob willen noemen. De koers en de cross, dat is uitermate boeiend. Verstand op nul en topsport kijken. Maar of het meer is dan dat?
Ik weet het niet. Ik heb geen passie om te volgen. Ik heb verschillende interesses en hobby’s waaraan ik graag mijn vrije tijd besteed. Maar een duidelijke passie die boven alles staat?
Je ziet veel bloggers een bucketlist, life list, 40 things before 40 (en weet ik veel hoe ze het noemen) opstellen. En ja, er zijn heel wat dingen waarvan ik vaak zeg dat ik ze eens wil proberen of meegemaakt hebben. Op roadtrip, leren drummen, een ballonvaart om maar enkele voorbeelden te noemen. Ik zou dat in een soort van bucketlist kunnen gieten. Maar opnieuw: een droom? Of zelfs maar een droomjob? Ik vrees dat ik je het antwoord schuldig moet blijven.
En dat klinkt raar om te zeggen. Want natuurlijk droom ik wel. Wat als ik de Lotto zou winnen? Wat als ik een jaar zonder job zou kunnen? Ik kan wel heel wat fijne dingen verzinnen om mijn tijd mee te vullen. Maar wat-als scenario’s zijn niet hetzelfde als wat die coaches bedoelen wanneer ze zeggen dat je er voor moet gaan, voor die droom.
Er valt weinig na te jagen als je elke dag er het beste van probeert te maken vind ik. Waarom zou ik wachten tot ik gevonden heb wat ik wil najagen? Laat mij maar gewoon elke dag fijne dingen doen. Hoe klein ook.
Ik ben keihard zo’n lijstjesmens als ik naar een nieuwe stad ga. Ik wil zoveel zien, zoveel bezoeken, overal gaan eten. Maar ik kan dat ook vrij goed loslaten. Soms ligt het mooiste plaatje om de hoek en uit je route. En dat besef is goud waard. Wat heb ik er aan als ik me vastbijt in iets en dan al het andere moois niet meer zie?
Heb jij een passie? Of struggle je hier ook een beetje mee?
P.S. Dit is niet echt een samenhangende post denk ik. Het was gewoon weer zo eentje die eruit moest. Nu is dat uit mijn systeem.