We hebben allemaal mensen rondom ons die een groot deel uitmaken van ons leven. Mensen die we kennen, waar we mee praten, waar we dingen mee doen, waar we van houden.
Maar er zijn nog veel meer mensen die ons leven raken, zonder dat ze ons leven binnendringen. De wandelaar die elke dag met zijn hond langskomt en de hand opsteekt. En “Tis koud hé” mompelt. De persoon achter de kassa bij de bakker, de apotheek of de supermarkt waar je wel vaker passeert. Die ene persoon in de sportschool of tijdens een groepsles die altijd goeiedag zegt. Die hele hoop ex-collega’s die je opbouwt. Klanten waarmee je ooit hebt samengewerkt.
Die mensen zijn er. We weten dat ze er zijn. Maar we hoeven ze niet per se heel goed te kennen. Het zijn allemaal mensen met hun eigen leven, problemen en dromen. En soms sijpelen die verhalen dan wel eens je wereld binnen.
De afgelopen tijd overleden twee personen die ooit bij een klant van mij werkten en waar ik al eens vaker mee in overleg zat – de ene digitaal, de andere bijna altijd fysiek. Allebei een veel te vroeg en tragisch einde trouwens. Ik heb die mensen nooit echt gekend en het contact was altijd kort en professioneel. Maar ook altijd warm. Want het zijn ook maar gewoon mensen die met een glimlach je een fijne dag wensen en aan het einde nog snel de woorden ’tot de volgende keer’ uitspreken.
Of neem nu die collega waarmee je jaren hebt samengewerkt, met veel respect voor elkaar maar zonder een innige band te vormen. Altijd goedlachs, ook wanneer die het kantoor uitwandelt om volgende week op een nieuwe plek te beginnen.
En zo stromen er op elk moment mensen in en uit je leven. Ze komen je tegemoet zonder je vast te nemen. En hun vertrek – op welke manier dan ook – doet je wel wat, maar je gaat verder. Die mensen zijn zoals aanrakingen, vluchtig en snel, maar je hebt het wel gevoeld.
Ik zat vrijdag met een gelijkaardig gevoel. Ik had een opleiding gevolgd van drie dagen, verspreid over verschillende weken natuurlijk, maar wel altijd met dezelfde groep. Een fijne groep van een twintigtal mensen die allemaal min of meer dezelfde functie uitoefenen en die nog niet zo lang binnen die functie aan de slag zijn. Dus er werd veel gelachen, er werden veel anekdotes gedeeld, maar ook tips gewisseld. Afgelopen vrijdag was de derde en laatste opleidingsdag. En opeens zijn die mensen weg. Ik heb geen gegevens, dus ik kan over een paar weken niet een keertje vragen hoe het met hen gaat of hoe ze dat ene probleem waarmee ze zaten nu hebben aangepakt. Ze waren dus ook zulke vluchtige en snelle aanrakingen en ik vind dat zo’n beetje jammer eigenlijk.
Ja inderdaad, nu gaat ieder weer zijn eigen leventje verder zetten en kom je ze misschien niet meer tegen. Misschien moeten we soms wat sneller gegevens vragen?
Wow, wat ontzettend mooi geschreven… Juist de kleine contactmomenten, de blijk van waardering, vind ik een beetje magisch. Voor mij voelt het alsof ik toch onderdeel uit mag maken van het leven van een ander, alsof ik toch een beetje belangrijk ben voor onbekenden.
Dankje, het is inderdaad altijd een fijn gevoel!
Dat vind ik 1 van de voordelen van facebook: ik kan zo mensen die uit mijn leven verdwijnen omdat we een andere richting uitgaan toch een klein beetje in mijn leven houden. Ik vind dat zeer fijn. Ook al is dat maar oppervlakkig. Want voor het bestaan van sociale media verdwenen die mensen echt helemaal uit mijn leven.
En af en toe komen daardoor onze levens toch terug samen. Zo ben ik afgelopen weekend nog maar eens lekker uit eten gegaan met een groepje vrouwen uit mijn middelbare schooltijd. Wij hadden al zeer lang geen contact meer tot we mekaar terugvonden via facebook. In mijn dagelijkse leven zie ik hen nooit want onze levens spelen zich niet in dezelfde cirkel af, maar we spreken een paar keer per jaar af en plannen nu zelfs een reisje samen.
Mooie foto trouwens, dat beeld van in park den brandt is 1 van mijn lievelingsbeelden.